Ice ice baby [Raven]

De gure wind liet zijn dunne mantel ruw dansen. Stuivend sneeuw belemmerde zijn zicht. Uitgerekend vandaag, op dit moment, moest er een storm opkomen. Nooit eerder had Liam ooit een stap in dit gebied gezet. En nu hij zich er eens aan waagde, ging het mis. Hij was absoluut niet bekend op deze gronden en al helemaal niet met dit soort weersomstandigheden. Wellicht had hij voor de tijd zich erin moeten verdiepen. Had hij warmere kleren aan moeten schaffen, want het dunne textiel wat hij nu droeg, leek hem er niet tegen te kunnen beschermen. Grimmig tuurde Liam door zijn wimpers over het spierwitte gebied. Zoekend naar een enig punt van ontkomen. Al was het een zwart puntje waar hij zich op kon richten. Nu had hij enkel het gevoel constant rondjes te lopen. Kon men stellen dat hij hopeloos verdwaald was? Ja. Zeer zeker. Hoe konden ze ooit de weg vinden? Een diepe zucht ontsnapte aan zijn mond, liet een vervagend wolkje achter in de atmosfeer. In beweging blijven, dat moest hij. Dan liep hij maar rondjes. Geïrriteerd sloeg de jongen de mantel dichter om zich heen, zich wat in elkaar duikend zodat hij de helft van zijn gezicht erachter kon verschuilen. Verrekte situatie.

Rillend bewoog Liam zich moeizaam voort. De kou begon tol te eisen en niet eerder had hij zo verlangt naar wat warmte. Echter leek na een tijdje de storm te minderen. Niet geheel verdwenen, zoals hij wenste, maar elk beetje was een stap in de goede richting. Hoop verliezen? No way. Vluchtig knipperde Liam met zijn wimpers, daarbij enkele kleine sneeuwvlokjes van zich af schuddend. Zag hij dat nou goed? Was daar werkelijk een vaag figuur? Hij twijfelde. Er liepen genoeg wezens rond. Gevaarlijke wezens, die hij nu mogelijk niet aankon. Toch nam hij de gok. Als hij hier weg wilde komen, moest hij informatie zien te winnen. En mocht dat toch een wild dier zijn, dat zijn leven kon nemen, dan had hij in ieder geval gezorgd dat iemand een volle maag had. Vastberaden baande Liam zich een weg naar voren, richting het figuur. 'Hee!'


[Raven Suthcliff]

thank you Sarah of Kickstart!

 Meteen nadat Liam zijn snuit had opengetrokken, leek hij spijt te hebben. Sinds wanneer vroeg hij om hulp? Sinds wanneer sprak hij zomaar iemand aan? Een vreemde notabene. Was hij dan werkelijk zo wanhopig? Was hij zo bang om levend te bevriezen? Om voor eeuwig een standbeeld van deze omgeving te worden. Liam had geen flauw idee wat er precies mis met hem was. Al een enige tijd had hij geen zin meer in deze wereld. Had hij geen zin meer in het leven. Had zijn eigen bestaan geen doel meer. Was hij simpelweg zat van zichzelf. En toch, toch wandelde hij nog altijd rond. Er waren genoeg kansen geweest om zichzelf van het leven te beroven. Een zwaard hing zelfs aan zijn heupen, veilig in diens schede. Onaangeraakt, tenzij een gevecht zou ontstaan. Eén simpele beweging, en hij had vrede. Echter geloofde de jongen niet in zelfmoord. Het was… Egoïstisch, zelfs al had hij geen naasten meer. Unaniem had Liam besloten een natuurlijke manier te sterven. Hongersnood. Een ziekte, wist hij veel. Maar nu hij de kans had het op een natuurlijke weg te doen, ging hij toch door met overleven.  Een innerlijke tweestrijd woedde, waarvan de goede partij vandaag leek te winnen.
In de tussentijd had hij de afstand tussen hem en de onbekende overbrugt. Super dichtbij kwam hij niet staan, enkel ook niet te ver weg. De wind was immers nog altijd heftig. Een te grote afstand tussen hen, en zo konden elkaar haast niet verstaan. Liam liet zijn mantel wat zakken, waarbij z’n mond kwam bloot te liggen aan de kou. ”Had je ander weer verwacht op deze vlakte?” Geen grote bek terug geven was momenteel erg moeilijk. Echter besloot hij vandaag verstandig te blijven. Voor deze ene keer. ”Ik bedoel: hee.” Lichtjes trok de kortharige jongen een wenkbrauw omhoog, dat haast leek vastgevroren aan zijn voorhoofd. Echter liet hij die zakken nadat hij de vlammende hand van de ander in het zicht kreeg. Een metalen hand… Met een vlam erop. Eigenaardig. Heel eigenaardig. Even had hij de wil om er vragen over te gaan stellen, tot hij zich bedacht dat het gewoonweg zijn zaken niet waren. ”Ben je verdwaald?” Dat pijnlijke moment dat hij nu écht zijn beetje trots opzij moest zetten en moest toegeven daadwerkelijk verdwaald te zijn. Gelukkig hielp het feit mee dat hij deze persoon niet kende, en waarschijnlijk hierna niet weer zou zien. Eénmalig knikte Liam. ’Had op z’n minst geen storm verwacht,’ antwoordde hij met een monotone stem, op de eerdere vraag. ’Maar moeder natuur is onvoorspelbaar, zo blijkt weer.’ Beetje bij beetje begon de jongen de warmte van de vlam te voelen. Erg aangenaam. Als het kon had hij de arm gestolen.  Onwennig keek hij eens de andere kant op, niets anders ziend dan sneeuw. Sneeuw. Sneeuw, en nog eens sneeuw. ’Zou je me wellicht een directie op kunnen sturen om hieruit te komen?’ Vroeg hij vervolgens, terwijl hij z’n leegstaande ogen terug op de man voor zich richtte.  ’Tenzij je hier niet bekend bent.’ Dat moest haast wel. Welke andere idioot betrad deze vlakte, met zo'n zekere houding als die van de onbekende.

thank you Sarah of Kickstart!

Spieren begonnen stijf te worden. Gevoelloos, naarmate Liam langer bleef stilstaan. Voor nu moest dat dan maar even. Het zou nogal vreemd overkomen op de ander om uit het niets ineens jumpjacks te gaan doen, of random rondjes te gaan rennen. Ergens zou het begrijpelijk zijn. Deze extreme kou was niet normaal. Niet voor iemand die het niet gewend was. Daar leek de onbekende geen last van te hebben. Die man zag er goed voorbereid uit. Leek te weten hoe het er aan toe kon gaan. Iets om jaloers op te wezen. Graag had Liam nu met hem geruild, de kennis was hem zeer goed van pas gekomen. Nee, hij leek zich er nog niet overheen te kunnen zetten. Verdwalen was een vernederende fout. Zelfs al kende hij het gebied niet. Een fout zoals deze, ja dat rekende hij zichzelf zwaar aan.
”She can be a bitch” Was de reactie die Liam over z’n opmerking kreeg. Damn right she could be. Nu begon te dagen waarom men het “weer” als een “zij” benoemde. Vrouwen waren nou eenmaal gewoon super lastig. Moeilijk te begrijpen. Moeilijk te volgen. Moeilijk in omgang. Oftewel: Vermijden. ’Indeed,’ kwam er mompelend over zijn lippen, waarna hij later pas besefte wat hij nou gezegd had. Of de ander het wel gehoord had. Wel ja, niet langer zijn probleem. Contact hebben met medemensen was zeer zeker niet zijn sterkste punt. Juist een zwakheid. Ergens verlangde Liam ernaar, dat te kunnen. Te kunnen lachen. Spontaan te zijn. Echter wist hij, dat hij daarvoor niet gemaakt was. De angst om té gehecht aan iemand te raken overheerste daarbij. Angst om diegene te verliezen. Pijn te worden gedaan.

Afwachtend keek hij de persoon tegenover zich aan. Diegene zag er alles behalve verkleumd uit. Wat was de reden waarom die man zich op deze vlakte bevond? Met dit weer? Het had er niet op geleken dat hij een weg uit probeerde te vinden. Zoveel vragen, zoveel nieuwsgierigheid tegenover de ander, dat alles wat Liam weg zou stoppen. Wellicht had de ander totaal geen zin in een “degelijk” gesprek, zover dat te voeren was. Immers was het de jongen opgevallen dat de man ongeveer gelijk praatte zoals hij. Toonloos. Geen emoties. Zou dat ook diens vaste houding zijn? ”Well I actually know the area. How convenient, right?” Vermoedens werden bij deze bevestigd. De man kwam hier vaker. ’Ah.. It explains.’ Slechts onbewogen keek Liam toe hoe de vlam verdween, waarbij lichte teleurstelling door z’n lichaam trok. Het gemis van een warmtebron herstartte zich. ”Follow me. I know a nice place we can go to.” De eens lege ogen vulden zich op met wantrouwen. ‘Nice place’. Wederom stond de jongen voor een tweestrijd. Vertrouwde hij de man genoeg om diens woorden te geloven, en daarbij lekker warm ergens te eindigen? Of vertrouwde hij hem voor geen cent, met als gevolg mogelijk te sterven van kou? Een stemmetje in zijn achterhoofd bleef herhalen niet mee te gaan. Wat als, wat als, wat als… Zijn ogen priemden in de toegekeerde rug van de ander. Het was nu of nooit. Deze keer koos Liam ervoor een vreemde te geloven. ’Allright then. A nice place it will be.’ Gauw stapte hij naar voren, zijn voeten neerzettend in de sporen die zijn voorganger had achtergelaten. Liam was immers niet groot, en het spoor van een ander volgen scheelde moeite.

Een uur lang had hij hem zwijgend gevolgd. In dat uur had hij zijn best gedaan om de man strikt in de gaten te houden, elke beweging te volgen met zijn blik, maar hij betrapte zich er keer op keer op dat zich daarop concentreren behoorlijk moeilijk was. Niet alleen doordat het weer veel energie had geëist, maar ook omdat het aanvoelde dat de constante “controle” niet nodig bleek. De man moest wel te vertrouwen zijn. Verrast hield Liam stil bij het aanzien van een smal dorpje. Sinds wanneer zat er een dorp? Sinds wanneer leefden mensen überhaupt in deze omstandigheden? Van het dorpje richtte hij zijn aandacht terug bij z’n persoonlijke gids, die hen leidde richting een kroegje. Zodra hij over de drempel stapte, haalde hij opgelucht adem. Het vuur dat knapperde in de openhaard had de ruimte opgewarmd tot een aangenaam temperatuur. Hij volgde de man naar de tafel, waar hij een stoel naar achteren schoof. Met een simpele beweging maakte hij de haken van z’n mantel los, en hing die over de rugleuning. Natte kleding hield hij niet aan. Afgezien van z’n broek en laarzen. Hij kon moeilijk halfnaakt in de kroeg gaan zitten. Vluchtig voelde hij aan z’n nauwsluitende witte blouse of die nat was. Nee. Slechts wat vochtig. Terwijl hij keek naar de naderende serveerster, liet hij zich op de stoel zakken. ”Something warm would be nice,” Gaf de persoon tegenover hem antwoorde op de bekende gestelde vraag van de serveerster. Instemmend knikte Liam. ’The same. Coffee or something like that. Surprise me.’ Zolang hij z’n vingers er omheen kon wikkelen was het prima. Vervolgens keek hij de ruimte door, eindigend op de man. Diegene was hij wat verschuldigd. ’Thanks, by the way. For leading me to here,’ begon Liam voorzichtig, zorgvuldig zijn woorden uitkiezend. ’I didn’t even know this place excisted.’ Ontspannen liet hij zijn rug tegen de rugleuning rusten, blij dat hij eindelijk zat. ’How did you find it?’ Vervolgde hij, eerst nog onbewust van het feit dat hij zojuist een vraag had gesteld. Lichtjes wreef Liam over z’n voorhoofd, waarna hij zijn ene been over de andere sloeg. ’My name is Liam. Liam Cheney.’

thank you Sarah of Kickstart!