We're just doing what we are told.

Guildmaster

Dreams that were crushed, baby baby lady. With burnt wings, they will never return to their original shape. Just a red sky, visible beyond the window. Not a single little bird can be seen. There is no such thing as a 'lovely, lovely world' Is the grass really greener on the other side? Just lying down before the Buddha. Is that what love is? Skyward reaching, your hands. Up so high, looking down. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

lying and being lied to

Twijfelend stond ze voor de ingang van de grot. Haar rood-oranje rode ogen flitsten van de ene naar de andere kant van de omgeving waar ze zich bevond, haar tanden ontbloot en en haar staart heen en weer zwaaiend. De waarschuwingen waar de omgeving bekend om stond spookte alsmaar door haar hoofd, maar dit was een van de weinige kansen om achter nieuwe informatie te kunnen komen. Vanuit haar ooghoek zag ze een schim voorbij schieten, en vervolgens achter een grote rots verdwijnen. Haar zwarte oren plooide zich naar achteren. Meteen nam ze een verdedigende positie in. Je wist maar nooit wat er achter de rots vandaan kon komen springen. Iets kolosaals, iets stils, of misschien wel iets levensgevaarlijks. De jonge vrouw bleef doodstil staan en luisterde, gehoorzamend aan een waarschuwend gebons in haar binnenste dat de adrenaline in haar aderen opjoeg. Licht trillend op haar benen nam ze een hap lucht en raapte haar moed bij elkaar. ''Kom tevoorschijn.'' Sprak ze uiteindelijk op bevelende toon. Nee, ze mocht zich niet laten kennen. Ze had een reputatie om hoog te houden. Het maakte niet uit wie of wat er zich in haar buurt bevond, de omgeving buiten Oriana was gewoonweg te gevaarlijk om daar op de vriendelijke manier achter te komen.

Onderwerp: Re: We're just doing what we are told. ma aug 24, 2015 8:34 pm

Licht neuriënd liep Seraph door een grot heen. Ieder ander zou het angstaanjagend vinden of zich er in ieder geval niet op zijn of haar gemak voelen, maar Seraph kon zich erin thuis voelen. Ze was dan ook wel een geval apart. Haar lange dikke roze haren gleden achter haar aan over de grond heen. Het haar was vol en goed verzorgd, ook al droeg ze ook zo wat vuil met haar mee doordat takjes en viezigheid sneller bleef haken in het uiteinde van haar haar, maar afknippen was zeker geen optie. Ook al viel ze nog zo vaak over haar haar. Ook al stapte mensen erop. Ook al trokken wezens eraan. Ze zou haar roze haar houden. No matter what. Seraph was dan ook wel een koppig meisje. Ze was dan ook klein en had grote blauwe ogen. Iets wat haar een aandoenlijk uiterlijk gaf. Ze was dan ook zeker niet oud. Misschien net elf. Toch kon ze op haar jonge leeftijd al behoorlijk wat vechten. Haar ouders en haar oudere broer hadden haar dan ook al snel mee getrokken in het jagen naar monsters en andere wezens. Haar ouders waren zo geheten ‘hunters’. Normale mensen die wezens neerhaalde die een geldbedrag boven het hoofd hingen. Seraph was er eerlijk vrolijk mee door gegaan, totdat ze haar ouders vermoordde aangezien die ook een mooi geld bedrag boven het hoofd hadden hangen. Al met al was Seraph vrijwel nergens bang voor, ook al was ze zeker niet super sterk. Ze kon een beste toon slaan en was dus niet bang om te moorden.

Seraph had zich tegen het koude gesteente van de grond aan gezet terwijl ze verder ging neuriën. Het galmde dan ook zo mooi in de grot. Ook al kon haar gezang ergens ook wel angstaanjagend klinken. Ze stopte abrupt zodra een gedaante opmerkte in de opening van de grond. Seraph had zich veilig achter een steen verscholen. Echter zorgde de nieuwsgierigheid ervoor dat dat niet lang duurde. Kort keek ze boven de steen uit. Haar blauwe ogen perkte op de jongedame. Ze had blond haar en was zo te zien een mutant met katten trekjes. Seraph ogen begonnen spontaan te glunderen. Ze kreeg de neiging om de oren van het meisje aan te raken. Ze zagen er zo zacht uit! Plots besefte Seraph zich wat. Zo schoot ze naar een andere steen toe. Echter werd ze tegen gehouden door haar lange lokken haar en stapte ze erop. Ze viel met een doffe plof op de grond. ”Au..,” mompelde ze zachtjes terwijl ze over haar kont wreef. ''Kom tevoorschijn.'' klonk de stem van de jongedame nu bevelend. Langzaam aan kwam Seraph overeind en liep ze een paar stappen naar de dame toe. Seraph stapte in de paar stralen licht die de grot in schenen zodra Seraph’s verschijning duidelijk werd voor het meisje. Seraph had een simpel wit jurkje aan en opvallen geen schoenen. Blotten voeten vond ze fijn. Seraph gaf de jongedame een glimlachje. Ze hield haar hoofd daarbij iets scheef. ”Hi hi!” begroette ze de dame opgewekt. ”Hoe kom je hier terecht? Het kan hier best gevaarlijk zijn!” ging Seraph vervolgens nog altijd zo opgewekt verder en zette ondertussen een paar stappen naar de dame toe. Plots stak ze haar handen uit in de poging deze op de katten oren te leggen van de dame. ”Mag ik ze aanraken?” vroeg Seraph nu met een glundering in haar ogen. Nee. Angst voelde ze niet. Ook al was de dame vele jaren ouder dan haar en dus waarschijnlijk sterker.

template by act appalled of a thousand fireflies.

Guildmaster

Dreams that were crushed, baby baby lady. With burnt wings, they will never return to their original shape. Just a red sky, visible beyond the window. Not a single little bird can be seen. There is no such thing as a 'lovely, lovely world' Is the grass really greener on the other side? Just lying down before the Buddha. Is that what love is? Skyward reaching, your hands. Up so high, looking down. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

lying and being lied to

Onbewust had ze zich mentaal al voorbereid op het verschijnen van iets gevaarlijkers dan het gene wat er daadwerkelijk voor haar verscheen. Een onschuldig uitziend meisje met lange, roze lokken plofte voor haar neer op de verharde aarde. Aerith's harde blik verzachtte iets, maar haar defensieve houding veranderde niet. Iemand blindelings vertrouwen wegen een onschuldig uitziend uiterlijk was niet slim.
Het in het wit bekleedde meisje stapte iets naar voren waardoor de kleine lichstralen in de grot haar iets beter weergaven. Nu viel het de blondine op hoe helder blauw haar blik was, iets wat haar nog minder intimiderend maakte. Een beetje verbaasd deed de jonge vrouw een stapte achteruit toen het meisje haar begroette en op haar af stapte. Als antwoord op haar vraag haalde ze even haar schouders op. ''Er zijn dingen die vreemdelingen niets aan gaat.'' sprak ze koeltjes terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. Opnieuw deed de mutant een paar stappen achteruit bij het opmerken van de uitgestoken handjes van het meisje. Met een strenge blik sloeg ze de hand van het meisje weg. ''Nee,'' siste de mutant met een zwiep van haar staart. Wat een.. vreemde actie van het meisje. ''Als je me nu wilt excuseren.'' vervolgde ze terwijl ze langs het meisje richting de ingang van de grot stapte.