As they did in the old days. [Lorae]

Doodstil stond de jongen totaan zijn ontblootte middel in het water. Lichtjes voorover gebukt hield hij z’n handen onder water. Door het heldere water keek Liam toe hoe enkele vissen rondom hem zwommen. Al een behoorlijke tijd stond hij zo in diezelfde positie, niet honder procent wetend hoelang hij het nog ging volhouden. Waar hij wél zeker van was, dat hij best wel hongerig was. Maar aangezien hij totaal geen proviand meer had, of enige andere spullen –op z’n zwaard en kleren na-, moest het op deze prehistorische manier.  Hard beet Liam op zijn onderlip bij het voelen van een gepijnigde rug. Lang gebogen staan  deed hem voelen als een oude opa. Als iemand die diens leven lang zich kapot gewerkt had, en nu amper nog een rug over had. Je kon zeggen dat hij op het punt stond op simpelweg op te geven. Dat had hij hoogstwaarschijnlijk ook gedaan, als een vis niet gevaarlijk dicht bij z’n handen in de buurt was gekomen. Hoopvol stonden Liam’s ogen. ’Ja, ja! Kom maar!’ Hij wachtte en wachtte. Vervolgens sloot de jongen z’n handen zo snel als hij kon. Wild spartelde de vis, nadat het omhoog was gehaald. Liam grijnste triomfantelijk, waarna hij zich omdraaide. Er stond iemand. Doordat dat onverwachts was, liet hij perongelijk z’n grip rondom het beestje vieren, waardoor het los kwam. ’Oh shit.’ Moedeloos zuchtte hij. ’That little brat.’ Echter hield hij niet lang zijn aandacht bij de ontsnapte lunch. Hij richtte zwijgend z’n blik op de persoon aan wal.  Wat moest die?

Words: 255|| Extra: x || Tag: Lorae