Open Eyes [Liam]

Eén van de laatste obstakels van zijn reis had hij bereikt; de haven. De plek die hem de doorgang zou bieden naar zijn eindbestemming. Cress Vulcano. Wat hij daar verwachten moest, geen idee. Hij had slechts verhalen opgepikt en sinds hij de sneeuwvlakte Aosen met grote hulp had getrotseerd, leek dit hem een prima einde van de “wereld reis”. Bij zijn aankomst in de haven had hij een bemanningslid van een vrachtschip aangesproken, daarbij voor elkaar wetend te krijgen dat ze hem langs het eiland zouden brengen. Als tegenprestatie dat Liam mee zou helpen met het handelswaar in te laden. Dus dat was waar hij momenteel mee bezig was. Kist na kist droeg hij ze van wal naar het dek. Ze strategisch ladend zodat het schip niet al het gewicht aan één kant zou dragen. Ze moesten immers wel heel aankomen. Terwijl de jongen de mouwen van z’n blouse opstrookte, wandelde hij de plank af, richting de laatste kist. Echter was deze niet onbezet. Een jongedame had besloten ervan een stoel te maken. Ze leek te genieten van de omgeving. Ongemakkelijk schraapte Liam z’n keel.  ’Hey,’ begon hij. ’Zou ik die kist van je mogen?’ Eenmalig knikte hij richting het schip, erop doelend dat dat stuk hout daarop moest. Hopelijk zou ze het snappen. Hoe minder woorden Liam eraan kwijt was, hoe beter.

Words: 223|| Extra: x || Tag: Ara

"Eh, nee?" Verbaasd trok Liam een wenkbrauw op. Wat nee? Hoezo nee? "Zoek je eigen kist maar, ik zit hier.” Lichtelijk geïrriteerd keek de jongen weg, opzoek naar iets anders wat hem bezig kon houden, en zodat zij voor kort kon blijven zitten. Echter hadden de andere zeelui het andere werk gedaan, waardoor er voor hem niets anders over bleef dan dit probleem. ’Dit is onze laatste overgebleven kist. Het interesseert me niet of ik je nu naar een andere zitplek moet dragen, of dat ik je met kist en al dat dek daar op moet tillen, maar deze kist gaat met ons mee.’ Hij richtte een strakke blik op haar, elk woord menend wat hij zei. Niets zou zijn reis nog vertragen. Al zou hij daar de gekste dingen voor moeten doen om dat voor elkaar te krijgen. ’Jouw keuze.’

Words: 143|| Extra: x || Tag: Ara

Alles wat hij momenteel was dat ze snel zou ophoepelen. Opzoek zou gaan naar een andere zitplek en hem niet langer dwars zou zitten. Echter werd dat geluk hem vandaag niet toegewenst. "Oke," zei de jongedame uiteindelijk. "Ik ga mee." Hij en z’n grote mond. Waarom had hij dat nou dan ook gezegd? Bijna had Liam zichzelf voor z’n hoofd geslagen. Met een kritische blik keek hij haar aan. ’Weet je dat wel zeker,’ reageerde hij. ’Je weet de route niet, noch de eindbestemming.’ Vervolgens keek hij achterom, naar het schip. Fijn. Ze wou dus mee. Hoe moest hij gaan uitleggen dat ze er ineens een passagier bij hadden? Dat ze zogenaamd reisgenoten waren was bullshit. Tenzij ze ook de gekte had om richting de vulkaan te gaan. ’Hoezo kom je er ineens bij mee te gaan?’ De vraag kwam over zijn lippen zeilen voordat hij het door had. ’Laat maar. Dat zijn m’n zaken ook niet.’

Words: 158|| Extra: x || Tag: Ara