~I used to know you, now you are just an other stranger.~ [Liam]

De duisternis was eindeloos. Eén lange tunnel, waar geen ontkomen aan was. De tunnel die Liam nu al 6 jaar bewandelde. Maar nu leek zijn breekpunt te zijn bereikt. Nooit had hij geloofd in zelfmoord, waardoor hij zich in roekeloze situaties gooide. Situaties die hij toch keer op keer weer overleefde. Hoe hard de jongen zijn best ook deed, de dood kwam niet dichterbij. Het hiernamaals leek hem niet te willen hebben. Haast zielloos staarde hij voor zich uit, terwijl zijn voeten hem verder brachten. Ondragelijk was het geworden. Dit leven. Deze wereld. Zichzelf. 6 jaar lang had hij gehoopt het licht aan het einde te kunnen zien. Weg te kunnen stappen van het depressieve gevoel en het verleden achter zich te laten. Echter bleef het hem achtervolgen. In zijn slaap, in zijn herinneringen. Dag in, dag uit. De scenario’s hoe zijn dorp werd afgebrand, de ouderen van het leven beroofd worden, het leven in de mijnen. Constant bleef het zich afspelen. Alsof het een stuk film was, dat telkens vastliep. Hem geen kans gaf een volgend hoofdstuk te schrijven. Er een happy end van te maken, zoals altijd gebeurde in sprookjes. Leven is geen sprookje, dacht hij bitter. En er zijn geen gelukkige eindes. Hij zag nog voor zich hoe hij op een stuk steen zat, in een groep van andere kinderen. Nog de dag voor de “grote ontsnapping”. Gelachen had hij, ondanks de barre omstandigheden. Destijds was het nog oké geweest. Destijds had Liam nog de visie dat alles goed zou komen. Dat het leven één groot feest kon zijn. Na die herinnering kwam het volgende stukje: de dag na de ontsnapping. Dat zo hard gefaald had. Die nacht had hem veranderd. Die nacht was hem laten zien dat het leven kut was. Ellendig. Pijnlijk. Liam sloot zijn ogen voor enkele seconden, voelend hoe hij misselijk werd. Misselijk van wat hij die nacht had moeten verdragen. Nog altijd begreep hij niet hoe men op die manier met elkaar om konden gaan. Elkaar zoveel pijn konden doen. Als hij toen had mogen kiezen, dan had hij liever nog een messteek gehad dan wat hij werkelijk gekregen had. Maar daar was het straf voor. Zoiets mocht je niet uitkiezen. Na die dag had Liam zich compleet afgesloten van de buitenwereld. Sprak hij met geen ziel die zich in de mijnen bevond. Van één op de andere dag had hij z’n vrienden gedumpt. En nu, 6 jaar later, betaalde Liam daar nog de prijs voor. Hij wist dat hij toen een enorme fout had begaan. Vrienden waren zeldzaam. Hij had ze moeten blijven beschermen, contact moeten houden. Iets wat hij niet had gedaan. Na de bevrijding was ieder z’n eigen weg ingeslagen. Sommigen bleven bij elkaar, anderen keerden terug naar hun ouderlijk huis. Maar hij betrad het pad van een einzelgänger. 6 jaar lang had hij dat redelijk vol kunnen houden. Nu was het ondragelijk geworden. Hij was zat van zichzelf. Zat van het leven en zag geen manier om dat te beteren. Hoe zou hij dat moeten doen? Waar zou hij überhaupt moeten beginnen? Het meer kwam in zijn gezichtsveld, waarna Liam’s blik gleed richting een aantal stenen. Eén voor elke enkel. Daarmee zou hij zo kunnen verdwijnen. Gewoon vastbinden en het water in stappen. Geen mens die hem missen zou. Hij bevochtigde zijn lippen. Het idee was zo aanlokkelijk. Tot bewegingen aan zijn linkerzijde z’n aparte gedachten deden wegvagen. Iemand met rood haar. Ontbloot bovenlichaam. Een appel in diens hand. Even keek Liam weg. Rood haar. Rode appel. Zijn ogen werden groot, langzaam, super voorzichtig stapte hij naar voren. Richting de ander. Ongelovig keek hij de jongen aan. ’Aiden?’ Z’n stem was zacht. ’Aiden Strider? Ben jij dat?’

Hij kon het niet. No way dat hij zichzelf van het leven zou kunnen beroven, hoe flauw hij er ook van was. Wat voor waardigheid zat er in? Er waren geen redenen voor hem meer om te leven, maar er waren genoeg redenen om voor te sterven. Redenen die hij nu al een geruime tijd opzocht. Eén daarvan was een eindbestemming, die hij binnenkort zou bezoeken. Cress Vulcano. Het eiland met de vulkaan. Het stukje land dat vol scheen te zitten met demonen. Een kans om dat te overleven, mocht het waar zijn, was zeer nihil. Precies wat hij nodig had. Als hij dat zou overleven, dan zou hij nog gekker worden dan hij al was. Even keek hij opzij, naar het zwaard dat om zijn heupen hing. De punt raakte nét de grond niet. Klein zijn kon behoorlijk in het nadeel werken. Ooit had Liam gehoopt op een groeispurt, maar nu hij 18 was, wist hij dat dat er voor hem niet in zat. Dus hij had geaccepteerd dat hij simpelweg een soort dwerggroei had. Scheelde dat je als dwerg niet veel nodig was.
Half bevroren en ongelovig staarde Liam naar de persoon voor zich. Zoveel emotie had in geen jaren op zijn gezicht gelegen. Hij kon niet beschrijven waarom hij zo keek. Waarom hij zo verbaasd was. Het was tegelijkertijd pijnlijk, maar ook geweldig. Pijnlijk dat ze samen de hel in hun jeugdjaren deelden. Pijnlijk dat hij door het bekende gezicht wederom eraan moest denken. Aan alles wat daar gebeurde. Echter kwam daarbij ook naar boven wat voor band te hadden gehad, voor de verdoemde avond. Hoe gezellig het achteraf was geweest. Hoeveel lol ze hadden gehad. Iets om naar terug te verlangen. Hij wou de vriendschap terug die ze ooit hadden gehad. Al wist hij dat dat onmogelijk was. Destijds was hijzelf degene geweest die zich van de groep afsloot. Dat hij hen negeerde. Ontweek. Zweeg. Weigerde nog eens een ontsnappoging te doen. Hij had het geaccepteerd. Geaccepteerd dat hij een slaaf was en dat ontsnappen slecht was. Dat, wanneer hij het weer zou doen, hij dezelfde behandeling zou krijgen. De behandeling die nog slechter voelde dan tien slagen met de zweep, of de klappen die zouden vallen. Het had zijn waardigheid afgenomen. Zijn wil om nog te vechten voor vrijheid. Het had hem gemaakt tot de man die hij vandaag was: tot niets. "Liam…" Aiden. Het was hem dus echt. Onbewust zakte Liam neer op zijn knieëen, verslagen door het idee. Had die jongen nog contact met de andere kinderen gehad? Wat had Aiden in al die jaren gedaan? “Wel laatste keer dat ik in de spiegel keek was ik toch nog altijd Aiden Strider." Het duurde even voordat Liam reageerde. Zijn lichaam was bevroren op de plek waarop het zat. Eerst knipperde hij met zijn ogen, zijn blik volgde hoe Aiden opstond. ’Ongetwijfeld…’ Terwijl hij richting de grond keek, hoorde hij de ander kort lachen. Dezelfde lach als zoveel jaar terug. Enkel niet meer zo… Kinderlijk. Natuurlijk, ze waren zo langzamerhand volwassen. Jong volwassen, met heel hun leven nog voor zich. Liam deed geen moeite op te staan. Voelde er de urgentie niet voor. Op dit moment voelde hij zich gewoon verslagen. Compleet van zijn stuk gebracht. Wie had gedacht dat hij hier een oude jeugdvriend zou treffen? De wereld was zo groot. "Lang niet gezien Liam Cheney." Zijn vingers boorden zich lichtjes in de grond. Pull yourself together, sprak hij zichzelf toe. Kort knikte Liam. ’Het.. Ja. Inderdaad.’ Reageerde hij hakkelend. Ongemakkelijk schraapte hij z’n keel. ’Dus… Eh.. H-hoe is het?’ Nu keek hij naar de ander op. ’Je ziet er goed uit. Gezond bedoel ik.’ Zelfs hij met z’n antisocialisme wist dat zoiets fout kon overkomen. Het laatste wat hij momenteel wou was deze situatie nog raarder maken. ’Wat heb je gedaan sinds… Nou. Uhm..’ Toen viel Liam stil.

Het besef dat hij op z’n knieën gezakt was, kwam pas vele momenten later, toen hij besefte dat hij nog kleiner was dan hij zich eerst kon herinneren. Pas nadat z’n grijs gekleurde ogen daadwerkelijk gezien had dat hij dicht aan de grond zat, kon hij weer omhoog naar de ander kijken. Was dit zeer zeker geen droom? Hoe was het mogelijk? Mogelijk een oude vriend te treffen, en dan ook nog op zo’n plek als deze. In de natuur. In het domein van de dieren. Liam liet zijn blik afwenden, naar het meertje. De afgelopen jaren had hij geleefd als een dier. Genadeloos als het op voedsel aankwam, tevreden met elke fatsoenlijke slaapplek. Een slaapplek dat bestond uit mos, of een hooggelegen plek in de bomen. De laatste keer dat hij in een fatsoenlijk bed had gelegen, was voor de tijd van de mijnen. Dat was de dag geweest dat ze de kinderen van z’n dorp op kwamen halen. Meteen keek hij weer naar Aiden. Had die jongen nog familie over? Nog vrienden? Er lagen zoveel vragen op zijn tong, echter leek geen van hen over zijn lippen te willen komen. Nee, dat kon hij ook niet maken. Dit was geen ondervraging. De shock van het elkaar weer zien was al groot genoeg. Het bracht genoeg naar boven, waarbij vele woorden overbodig waren. Tenslotte konden vragen altijd nog gesteld worden. Achteraf, als ze beiden relaxed waren. Stilletjes keek hij de ander aan. Opmerkend hoe sterk Aiden wel niet stond. Diens houding. De uitdrukking op z’n gezicht. Aiden leek niets veranderd te zijn vergeleken met vroeger. Nee, hij oogde sterker en dat verbaasde Liam niks. Onbewogen zat hij, terwijl hij toekeek hoe z’n oude vriend dichterbij kwam. Het spande bij hem enkele spieren aan. Even leek hij terug te willen deinzen. Wantrouwend, onwennig iemand dichter in z’n buurt te hebben. Idioot. Het is Aiden.’ En dat liet z’n spieren weer ontspannen. Inderdaad, het was Aiden. Iemand die hij kon vertrouwen. Wellicht de enigste persoon op deze aardbodem. De manier waarop de ander tegenover hem neerknielde, bevestigde dat enkel.
"Jij ziet er ook gezond uit." Liam glimlachte slechts zuinig. Fysiek was er niks mis. Een litteken hier, litteken daar. Waarvan een boel zo goed mogelijk gecoverd warenmet tattoeages. Groten, kleinen, ze zaten overal. Sommigen met betekenis, anderen weer niet. ’Hmn..’ Gezond was hij inderdaad. En soms vervloekte hij zichzelf daar voor. Hij kon simpelweg zichzelf stoppen te verzorgen en zich te laten sterven door honger. Maar de drang tot overleven gaf hem daar de kans niet voor. Het leven was ingewikkeld, hij raakte er zelf de draad van kwijt. "Ik heb geleefd." Een voldaan antwoord. Een antwoord die Liam snapte als geen ander. ‘Ik heb geleefd.’ Oftewel; overleven. Een manier vinden jezelf in leven te houden. Dit waren geen dagen die iedereen had. Wanneer men zwoegten voor geld, feestten, of naar school gingen. Dat was zoveel anders dan de dag door brengen om te overleven. Hij wou zijn mond open doen om te reageren, maar werd tegen gehouden door de onverwachte hand op z’n schouder. Onwennig sloot Liam z’n mond weer, twijfelend of hij de aanraking prima vond of onplezierig . Er zaten geen kwade bedoelingen achter. Zo’n persoon was Aiden niet. Dus Liam knikte eens, leek meer te ontspannen. ’Op die manier..’ Sprak hij zacht. Op een één of andere manier wou z’n stemgeluid niet harder. Al was dat onnodig. Aiden zat dichtbij. "Hoe gaat het met jou?" Daar was het. De vraag waarop hij zou moeten liegen. Hij was Liam. Degene die z’n problemen tot zichzelf hield. Natuurlijk ging het goed met hem. ’Het gaat prima. En met jou?’ Om het iets geloofwaardiger over te laten komen, glimlachte hij weer eens zwakjes. "En wil je een appel?" Voordat hij er erg in had, werd hem een rode appel voor gehouden. Lang staarde Liam ernaar. Het was een behoorlijke tijd geleden sinds hij die gehad had. Sterker nog, de laatste moest in de mijnen zijn geweest. De jaren erna had hij geen appel aangeraakt. ’Je hebt er nog steeds wat mee, he?’ Teder pakte hij de appel aan, terwijl hij neerzakte op z’n achterwerk en zijn benen over elkaar heen vouwde, zodat hij in kleermakerszit zat. Hoewel de appel er aanlokkelijk uit zag, bleef hij ‘m met beide handen vasthouden. Graag had hij z’n tanden erin gezet, maar iets bleef hem daarvan weerhouden. ’Aiden.’ begon hij langzaam. ’Ben je… Ben je niet kwaad?’ Kwaad over het feit dat hij Aiden in de steek had gelaten. Compleet had genegeerd. ’Het.. De uhm.. Ik..’ Even wist Liam niet waar te beginnen. ’Het spijt me.’